"FIT Świat" a CSR, czyli gdzie są granice etycznego marketingu

Dzisiaj wpis troszkę nietypowy, bo poniekąd z mojego uczelniano-zawodowego poletka. W te wakacje w miarę regularnie chodziłam na siłownię, która to właśnie zainspirowała mnie do dzisiejszych wywodów. Zastanawiam się, dlaczego niektóre firmy i osoby, kosztem zdrowia nieświadomych lub chorych osób, zarabiają kasę. Za wszelką cenę. Zastanawiam się, dlaczego dajemy manipulować się samozwańczym guru, którzy nie mają żadnych merytorycznych podstaw do głoszenia idei i haseł, które głoszą. I jeszcze na tym zarabiają, szkodząc ludziom, którzy stosują ich wskazówki bez wcześniejszej weryfikacji.

CSR to inaczej corporate social responsibility, czyli społeczna odpowiedzialność biznesu. W skrócie, chodzi o odpowiednie wyważenie interesu społecznego, ochrony środowiska, promowanie zdrowia i realizowanie strategii firmy (oraz zarabianie pieniędzy). To uwzględnienie wartości etycznych i moralnych podczas funkcjonowania przedsiębiorstwa na rynku. Niektórzy twierdzą, że CSR to utopia - podczas moich praktyk przekonałam się, że jest to nie tylko prospołeczne działanie przedsiębiorstwa, ale także bardzo budujące jego image.

Odchodząc od teoretycznych rozważań (które mogłabym ciągnąć i ciągnąć :D), przytoczę historię, która zainspirowała mnie bezpośrednio do tego typu dywagacji.

Będąc na siłowni kilkukrotnie spotkałam tam osoby z zaburzeniami odżywiania - dokładniej, z anoreksją. Ewidentną. Nie chcę nikogo stygmatyzować, bo wiem, że to choroba i nie jest łatwo z niej wyjść, a wszystkich podejmujących walkę gorąco popieram, podziwiam i życzę ogromu siły.

Zaczęłam się zastanawiać, dlaczego siłownie pozwalają na to, żeby niektórzy tracili tam dalej swoje zdrowie, a także życie? Tak, wiem - podpisując umowę z siłownią, deklaruje się, że nie ma żadnych medycznych przeciwwskazań. Ale nikt tego nie weryfikuje. Wiem, że osoby siedzące na recepcji nie mogą klienta nie wpuścić, bo po prostu straciłyby pracę. Wiem, że ciężko jest też wyprosić osobę na podstawie wyglądu lub troski o zdrowie i życie, bo  to może się wiązać ze stygmatyzacją. Wiem, że niektórzy nie chcą dać sobie pomóc i nawet jeśli zabroniłoby się im wstępu do siłowni (za czym nie optuję!), poszłyby biegać na ulicę czy ćwiczyłyby w domu. To tyczy się także osób otyłych i restauracji typu fast food.

I jasne, można edukować nas wszystkich, że zdrowe odżywianie jest super, że trzeba kochać swoje ciało i o nie dbać jak najlepiej - to staram się robić. To jest podstawa, bo to my dokonujemy wyborów. Ale zaburzenia odżywiania to nie kwestia stricte fizyczna, biologiczna - to choroba duszy, o szerokim podłożu psychicznym. Nie zawsze człowiek jest w stanie myśleć wtedy racjonalnie, stąd moje liczne apele, ale także praca nad samą sobą.

Jednak trochę frustrujący jest fakt, że w przypadku wielu firm CSR faktycznie staje się utopią, a najważniejszy jest przede wszystkim zysk.

Zastanawiam się, co można z tym zrobić? Jeśli chodzi o wspomnianą historię z siłownią - może powinniśmy postawić na konieczność dostarczenia zaświadczenia od lekarza medycyny sportowej (żeby nie obciążać lekarzy pierwszego kontaktu)? Wiem, że jest to konieczne w przypadku niektórych sportów walki typu kendo czy aikido. W przypadku restauracji typu fast food sytuacja jest zgoła odmienna i nie taka prosta, bo chociażby podniesienie (znaczne) cen produktów sprawi, że ten, kogo stać, i tak to kupi, a same biznesy zaczną upadać, bo staną się niedochodowe. A w CSRze nie chodzi o to, żeby biznes generował straty na rzecz dobra społeczeństwa - tylko żeby wyważyć zysk i dobro ogółu.

To jest bardzo luźna refleksja, ale chodziło mi o zaznaczenie istnienia samego problemu. Myślę, że coś powinno się zrobić. Co na ten temat sądzicie? Macie jakieś pomysły? A może po prostu wystarczy nie ingerować - bo każdy ma prawo wyboru?