Relacja z podróży do Pragi - cz. I

W miarę na świeżo staram się przelać swoje wrażenia z Pragi "na papier" - a przynajmniej uwiecznić je w wersji elektronicznej. Rozpoczęło się bardzo nietypowo, bo okazało się, że mama jednak nie leci ze mną i bratem. Podróżowaliśmy zatem we dwójkę :) Ale, ale, dlaczego wybraliśmy akurat Pragę? Jest to w miarę krótki dystans samolotem, a magiczna architektura przyciągała mnie od dawna. Do tego Krecik i osławione Knedliczki... Choć kusiły mnie również Budapeszt oraz Wiedeń (o innych miejscach nie wspomnę - Szwajcaria, Włochy, Hiszpania, Portugalia, Francja... życia mi nie starczy!), to jednak postawiliśmy na naszych południowych sąsiadów :)

Lot mieliśmy wieczorem o 19:40, ponieważ tego dnia pracowałam. Lecieliśmy Czech Airlines - pierwszy i chyba ostatni raz. Ceny mieli na poziomie LOTu, ale jakość floty pozostawiała wiele do życzenia. Wpakowano nas (ok. 30 osób) w mały ATR-42 i nigdy chyba mniejszym samolotem nie leciałam (no, śmigłowiec to przecież nie samolot). Mniejsza to jest raczej tylko awionetka z pasażerskich samolotów. W każdym razie, było spore opóźnienie (godzinne!), więc w stolicy Czech wylądowaliśmy o 22. Na kwaterę dojechaliśmy taksówką. Wynajęliśmy mieszkanie w dzielnicy Praha 7 (przez Airbnb), a na Stare Miasto mieliśmy stamtąd ok. 20-25 minut na piechotę :) Władowaliśmy się do łóżek, żeby zregenerować siły na całodzienne zwiedzanie.

DZIEŃ 1

Na ten dzień zaplanowałam (no tak, nie wspomniałam we wstępie - plany, mapy, dojazdy, kwatery, loty, itp. organizowałam ja) Stare Miasto wraz ze spacerem nad Wełtawą oraz Mostem Karola. W planach miałam generalnie spacer po Starym Mieście, nie myślałam o konkretnych kamieniczkach czy ulicach. Wiedziałam, że na pewno muszę zobaczyć Ratusz z Zegarem Astronomicznym. Zanim jednak tam dotarliśmy, przeszliśmy do Hamley's - brytyjskiego sklepu z zabawkami. Tam kupiłam mojej mamie uroczego Krecika :)

W końcu jednak przeszliśmy na Rynek Starego Miasta. Trafiliśmy akurat na godz. 11, więc mogliśmy usłyszeć, jak Zegar Astronomiczny brzmi podczas wybijania pełnej godziny. Średniowieczny mechanizm zrobił na mnie duże wrażenie. Niestety, sam Ratusz był w remoncie. Wraz z całą masą ludzi poszliśmy głębiej w Rynek - dookoła nas były piękne, kolorowe kamieniczki.

Architektura w Pradze jest naprawdę zachwycająca i co najlepsze - styl architektoniczny nie ogranicza się jedynie do Starego Miasta, ale jest także obecny na wielu innych ulicach. To tak, jakby całe miasto było zbudowane z bogato zdobionych kamieniczek. Zrobiłam sobie także zdjęcie przy pomniku Jana Husa i udaliśmy się w dalszą drogę - szlakiem praskich synagog.

Te większego wrażenia na mnie nie zrobiły ;)

Jedna z synagog

Pokręciliśmy się więc po magicznych uliczkach i przeszliśmy w kierunku Mostu Karola. Najpierw przeszliśmy mostem Manesa na lewobrzeżną część miasta, która nazywała się Mala Strana. Tam znajduje się muzeum Franza Kafki - przeszliśmy jedynie obok (trochę głupio było mi tam zachodzić, nie czytając wcześniej chociażby "Procesu"...), kręciliśmy się urokliwymi uliczkami i udaliśmy się Mostem Karola z powrotem na Stare Miasto.

Most Karola - widok z Mostu Manesa

Wszędzie było pełno ludzi, ale to nie przeszkodziło mi w podziwianiu starych, poczerniałych figur, umieszczonych na balustradach. Na końcu, przy wieży prowadzącej do miasta, zatrzymaliśmy się na chwilę, by posłuchać grupy muzycznej, która na skrzypcach grała m.in. melodię z "Piratów z Karaibów" - w takich okolicznościach architektonicznych robiło to niebywałe wrażenie :)

Dalej udaliśmy się do... Muzeum Czekolady. No a gdzie mogło pójść dwoje największych czekoladoholików? :D Kupiliśmy bilety na część wystawową oraz pokaz robienia pralin. Najpierw pani w recepcji poczęstowała nas praliną z belgijskiej czekolady z pomarańczą - rozpływała się w ustach, ale była tak słodka, że miałam dość dalszej degustacji :D Mój brat się tak zachwycał, że wśród ochów i achów kilkakrotnie padło słowo "GENIALNE!" ;)

Lekcja prowadzona była przez cukiernika, który na co dzień zajmuje się wytwarzaniem różnych pralin i czekolad dostępnych w asortymencie muzealnego sklepu. Powiedział nam, jak przetwarza się ziarna kakaowca - wytłacza się z nich masło, miazgę oraz proszek - i których składników używa się do poszczególnych wariantów czekolady. Mleczna to masło, miazga, mleko oraz cukier. Biała - masło, mleko i cukier. Gorzka - masło, miazga oraz cukier. (Tak - cukier, cukier, cukier - a gdzie stewia? ;D). Jeśli chodzi o sam proces wytwarzania pralin, to gotowe "dropsy czekoladowe" (chocolate chips) rozgrzewa się do ok. 40-50 stopni, a następnie schładza do 30-kilku stopni. To jest temperowanie czekolady. Dobrze osuszoną foremkę zalewa się czekoladą, a następnie stuka się denkiem o wypustki, by pozbyć się z niej powietrza. Po ok. minucie wylewa się nadmiar czekolady, a w zagłębieniach pozostaje cienka jej warstwa.

Formę schładza się w lodówce, a następnie wypełnia nadzieniami - my mieliśmy nugatowe. Ponownie chłodzimy, a następnie wylewamy denka czekolady. Całość znowu ląduje w lodówce. Po odpowiednim czasie pralinki są gotowe. Oczywiście, była degustacja :D W nadzieniu nie wyczułam nugatu, ale sama czekolada była bardzo kakaowa - bez goryczy, ale czuć było ten silny aromat kakao.

Potem przeszliśmy na wystawę, poświęconą czekoladom, gdzie była także możliwość degustacji różnych jej typów: białej (przepyszna! Iście mleczna, śmietankowa, nie paliła cukrem czy karmelem - no dla mnie bomba i żałuję, że nie kupiłam tabliczki do domu, bo to była najlepsza biała czekolada, jaką jadłam - a białej czekolady nie lubię), mlecznej 35% belgijskiej (bardziej szła w kierunku mleka niż kakao, była miękka i smaczna), gorzkiej belgijskiej 70% (tu już mocno było czuć kakao z delikatną goryczą i cytrusową nutą - takim lekkim kwaskiem; była mniej słodka i bardziej twarda), gorzkiej 64% z Kostaryki (z nutą orzechową) i 45% z Wenezueli (miała lekko karmelowy posmak). Próby były udane, czas więc przyszedł na obiad :)

Poszliśmy do restauracji "Cerna Madonna" na Starym Mieście, gdzie zamówiłam grillowaną cukinię faszerowaną ricottą i parmezanem, a mój brat - grillowaną cielęcinę. Zarówno moje danie, jak i brata, było przepyszne, a cukinię postaram się przygotować we wrześniu i wstawić przepis na bloga :) Zagadała nas tam para starszych ludzi z Australii (Melbourne), która była w 7-tygodniowej podróży po Europie. Bardzo otwarci i "śmiechowi" - nigdy nie zapomnę miny kelnerki, gdy starszy pan żartobliwie zapytał po otrzymaniu rachunku "Can I pay tomorrow? Or should I pay today?" :D Oczywiście, zapłacił od razu ;)

Po obiedzie udaliśmy się w miejsce wypatrzone przez brata na mapie, a były to Riegrovy Sady. Minęliśmy Muzeum Narodowe (które także było w remoncie) i wspięliśmy się na wzgórze, gdzie znajdował się cichy park. Chwilę odpoczęliśmy, kontemplując naturę i udaliśmy się w stronę metra, by wrócić do domu.

Riegrovy Sady

KONIEC CZĘŚCI PIERWSZEJ :)