Otyłość dziecięca z perspektywy dorosłego - konsekwencje i odczucia

Pod moim postem o CSR, czyli etycznych granicach marketingu i biznesu, wywiązała się dyskusja na temat dzieci otyłych. Sama do 18 roku życia byłam otyła, ale z konsekwencjami poprzedniego trybu życia (nazywanego często przeze mnie "mrocznymi czasami" - taki czarny humor ;)) zmagam się właściwie do dzisiaj. Choć temat jest dla mnie bardzo drażliwy i ciężko mi się pisze o własnych uczuciach oraz przejściach, postanowiłam, że takie doświadczenia nie mogą przepaść. Bardzo Was proszę o zachowanie szacunku zarówno jeśli chodzi o ocenę mnie, jak i mojej rodziny, a także innych osób, które się z tym zmagają.

Jak się czułam, będąc otyłą? Co mi dolegało? Dlaczego nadal jakoś to we mnie "siedzi"? Czy mam żal do rodziców o to, że byłam grubsza? I jak będę odżywiać swoje dzieci? O tym dowiecie się z dzisiejszego wpisu.

SŁODKA PYZA, czyli o moim sposobie żywienia do 18 r. ż.

Od zawsze bardzo lubiłam słodycze i to one były podstawą mojego żywienia. Codziennie jadłam tabliczkę czekolady, czasem dojadając do tego ciasteczka lub ciasto przygotowane przez moją mamę. Czasem piłam słodkie soki lub colę, słodziłam wszystkie napoje. Jadłam płatki na mleku, piłam kakao... Od czasu do czasu towarzyszyły mi także chipsy, których paczkę potrafiłam zjeść w jeden dzień. Z każdych zakupów mama przynosiła mi coś słodkiego. Codziennie.

Jeśli chodzi o inne posiłki - jadłam dużo i często. Góra białego makaronu (albo ryżu czy kopytek) z sosem, ziemniaki ze smażonym w panierce kotletem, do tego trochę surówki... Albo dwie duuuże tortille z majonezem, ketchupem i smażonym kurczakiem z warzywami. Sałatka? Gyros! Z kukurydzą i majonezem. Albo jakaś inna - też z majonezem. I śmietaną.

Na śniadanie często mama robiła mi "ciepłe kanapki" albo zapiekanki, czyli zapiekane bułki z serem, warzywami i szynką. Potrafiłam zjeść 3 takie duże kajzerki. Z ketchupem. Albo parówki - również z ketchupem i majonezem.

Często jadłam kupne pizzówki, zapiekanki, cebularze, czasem drożdżówki, słodkie jogurty, rogale z makiem. 

Owoców nie jadłam prawie w ogóle - pamiętam, jak na podwieczorek mama podsuwała mi obrane jabłko, które z niechęcią jadłam, żeby się nie czepiała. O orzechach w ogóle nie było mowy (nawet ziemnych solonych nie lubiłam). Klasyka gatunku.

RUCH TO ZDROWIE?

Nie ruszałam się przy tym prawie w ogóle... Jedynie na wf ćwiczyłam, a i to nie zawsze. Ale wiecie, jak się ćwiczy na wf - dwie rundki dookoła sali, 10 minut odbijania w siatkę i po wf. Jak były biegi na dłuższe dystanse, to zawsze dopadała mnie panika. Biegałam, ale nie byłam w stanie ciągiem przebiec 600 czy 800 m. Zawsze miałam najgorsze czasy. Podobnie ze skokami (w dal, wzwyż czy dosiężny). Nie umiem jeździć na rolkach, rowerze, nartach, łyżwach. Nie umiem też pływać. Po prostu zawsze się bałam. W przedszkolu jedynie chodziłam na tańce.

JAK SIĘ WTEDY CZUŁAM FIZYCZNIE?

Bardzo szybko się męczyłam, zwłaszcza jak chodziłam po górach. Generalnie chodzenie było dla mnie sporym wyzwaniem, bo kości musiały dźwigać całkiem dużo. Szybko się pociłam, robiłam się czerwona i czułam zażenowanie. Ciężko było mi kupić fajne ciuchy, a kupienie spodni (o sukience czy spódnicy już nie mówię) to było ogromne wyzwanie, które podejmowałam w chwili, jak wyegzaltowane spodnie nie nadawały się już do chodzenia.

JAK SIĘ CZUŁAM PSYCHICZNIE?

Dużo bardziej złożony temat... Z jednej strony lubiłam tę beztroskę związaną z jedzeniem i bardzo mi jej brakuje. Jedzenie rozładowywało moje negatywne emocje, poprawiało mi humor i... dawało pewien komfort, poczucie bezpieczeństwa - może także bliskość? Z drugiej jednak - nie lubiłam się w tej wadze. Nie podobałam się chłopakom, czułam często wstyd i zażenowanie, że nie mogę sobie kupić jak człowiek spodni czy bluzki, a jak już kupię, to brzydko w nich wyglądam. Jeszcze gorzej czułam się z tym, że po niewielkim wysiłku byłam cała spocona i czerwona, że nie byłam w stanie przebiec te kilkaset metrów na wf. Chodząc po górach, ojciec wiecznie się niecierpliwił, że co chwila muszę odpoczywać i siadać, bo nie daję rady. 

Cały czas towarzyszyły mi wyzwiska - większość z nich zapomniałam, a część mam w głowie do tej pory... "gruba beka pełna mleka", "jedz więcej hamburgerów". Wieczne spojrzenia, drwiny, ośmieszanie. Na dodatek zawsze bardzo dobrze się uczyłam i to jeszcze bardziej denerwowało - nie boję się użyć tego słowa - moich oprawców. Nawet przypadkowo napotkane osoby często niby w żartach mówiły "O, jaka grubiutka" - o rodzinie mojego ojca nie wspomnę. Siostra wiecznie mi truła "Musisz schudnąć, nie jedz". Byłam z tym sama, z bardzo niskim poczuciem własnej wartości, bez samoakceptacji, zadowolenia z siebie.

I TO MI ZOSTAŁO

Tak, niskie poczucie własnej wartości towarzyszy mi do dziś i jest konsekwencją tego, co przeszłam - braku akceptacji ze strony otoczenia i rodziny. Schudłam, lecz lęk przed przytyciem i tym odrzuceniem otoczenia dalej mi towarzyszy. Nie mam żalu do rodziców, że kupowali mi słodycze czy nie dbali o należyte komponowanie moich posiłków - sami tak jedli. Żal i obwinianie innych to nie są konstruktywne uczucia - przeszłości nie zmienię. Cieszę się, że sama w odpowiednim momencie dojrzałam do zmiany mojego stylu życia, bo w końcu jestem osobą dorosłą i mogę kształtować swoją przyszłość (i teraźniejszość), jak umiem najlepiej.

JAK PATRZĘ NA INNE OTYŁE OSOBY?

Nie oceniam w kategoriach "ale gruba, mogłaby schudnąć" czy "ale ma boczki". W ogóle nie oceniam tej osoby, a jedynie... porównuję się do niej. Nie po to, żeby tego kogoś ocenić i oczernić, tylko żeby sobie uświadomić, że JA nie chcę tak wyglądać i nie chcę takiego życia. Jednocześnie bardzo zazdroszczę tego, że podchodzą do kwestii jedzenia bardzo beztrosko, a ja to niestety utraciłam na skutek niezbyt mądrego odchudzania (o czym pisałam tutaj). Nie narzucam też osobom otyłym swojego światopoglądu i sposobu jedzenia, nie daję rad, jeśli ktoś mnie o nie nie prosi. Każdy ma prawo wyboru. Czasem też przez głowę przewija mi się myśl, że ktoś nie powinien czegoś niezdrowego jeść, ale myślę, że jest to spowodowane zazdrością. Może nie powinnam się do tego przyznawać (lecz chcę być z Wami naprawdę szczera), ale bardzo bym chciała jeść wszystko, nie tyć i być zdrową :) 

JAK JA BĘDĘ ŻYWIĆ MOJE DZIECI?

Choć do bycia mamą jeszcze mi daleko ;) To dość często zastanawiam się nad tą kwestią. Wcześniej myślałam, że do kwestii niezdrowych przekąsek i słodyczy będę podchodzić zero-jedynkowo, ale z czasem na własnym doświadczeniu nauczyłam się, że to kompletnie nie działa. Budzi frustrację i jeszcze bardziej prowokuje bunt. Podstawą będzie zdrowa dieta, zbilansowana i bogata w składniki odżywcze. Bez strachu przed orzechami, tłuszczem, węglowodanami czy glutenem. Od czasu do czasu na pewno pojawi się coś mniej zdrowego, bo grunt to umiar. Jedna czekolada nas nie zabije i nie sprawi, że będziemy chorzy oraz grubi. Chyba że jemy ją codziennie - efekty poznałam na sobie ;)

To jest bardzo osobisty wpis i trochę mnie kosztowało, by się Wam do tego przyznać. Co chciałam tym samym osiągnąć?

1. Ludzie otyli zdają sobie sprawę z tego, że są otyli.
2. Ludzie z nadwagą często są na ostrzu ludzkich języków, co ma głębokie konsekwencje natury psychicznej oraz fizycznej.
3. Trzeba wziąć odpowiedzialność za swoje życie oraz za to, co się mówi.
4. Najlepiej jest kształtować nawyki swoich dzieci już od najmłodszych lat - będąc dla nich przykładem.
5. Żadne skrajności nie są obojętne dla naszego ciała i naszego myślenia.

Co sądzicie na ten temat? Jak myślicie o osobach otyłych? Przeraża Was otyłość, która mogłaby Was dotknąć?